Donkere Duinen
De tentoonstelling en het boek Donkere Duinen (2020) zijn gebaseerd op een aantal gevonden negatieven die een onbekende amateurfotograaf tijdens de bezettingsjaren heeft gemaakt. De fotograaf was uiterst nauwgezet bezig met het medium fotografie. In de kantlijn van de negatieven staan niet alleen de sluitertijd en het diafragma beschreven, maar ook het uur van de dag, het weertype en, als een barst in de idylle, het jaartal: bijna allen tussen 19439– 1946. De fotograaf fotografeerde enkel het fotogenieke: vergezichten, pittoreske taferelen, stillevens en soms de wolken. Beelden die al eeuwen bestaan in de schilderkunst. Een fotograaf die door de lens kijkt, maar de tijd en de wereld rondom buiten beschouwing laat.
In de tentoonstelling en het boek zijn de beelden te zien zoals ze zijn gevonden: als negatieven. Alles wat bij de opname licht was, wordt donker, en andersom. Zo ontstaat er ook een metaforische relatie met de geschiedenis; het negatief fungeert als een soort omslagpunt. De negatieven bieden de mogelijkheid de foto en daarmee ook de geschiedenis als een positief te verbeelden.

Enkele voorpagina’s van kranten, waarvan de verschijningsdatum correspondeert met de datum die op de negatieven staat geschreven zijn ook in het boekje opgenomen. Het nieuws over de wereldoorlog sijpelt door het alledaagse nieuws heen en refereert soms aan de afbeeldingen van de negatieven of de titel Donkere Duinen, zoals de foto van de met stokken bewapende boeren bij hun korenschoven of het krantenartikel ‘Verordening voor Kustzone’.